Tradiciones rurales de Galicia

  Os petos de ánimas son unha das manifestacións materiais do culto aos mortos, da devoción das ánimas; non deixa de falarnos das ideas moi profundas na mentalidade galega sobre a vida e a morte. Afirman os historiadores e etnógrafos que o peto de ánimas xorde despois do século XVI, na situación político-relixiosa da Contrarreforma, é entón cando aparece a idea do Purgatorio      Según Castelao: “A nova devoción suprímeo a idea de castigo eterno”.
    A mediados do século XVII, Galicia xa deixara de pensar no Inferno para que se entregue de cheo a idea do Purgatorio, do que os seus mortos queridos podían salvarse a forza de oracións e boas obras.    

 

    A finalidade destes elementos populares é a de ofrecer ofrendas de todo tipo (flores, cera, patacas, millo, pan, aceite ...), ás ánimas que non atopan descanso no Purgatorio, para que alcancen a felicidade no Ceo; unha vez liberadas intercederán por quen fixo a ofrenda, e daban diñeiro para que o cura administráseo e dixese misas polos defuntos.

 

    Os retablos das ánimas, os petos en que se pide a esmola durante a misa e as obras de cantería son manifestacións de culto ás ánimas.      

 

   O estilo artístico , de cantería defínese como "popular"; os devotos coñecían perfectamente as formas e cores que querían e non lle pedían ao canteiro artesán outra cousa que facer a obra encargada coa súa mellor habilidade.  

 

   Os petos unen arquitectura e escultura, e a súa estrutura divídese en tres partes: - Infraestrutura arquitectónica básica - Unha cavidade que similar a unha capillita que ocupa o eixo central e superior ( buqueira). - Unha cavidade case sempre na base da capillita, tapada cunha lámina de ferro e un buraco para meter as ofrendas ( Alxibeira)..