Artículos

Somos testemuña da transformación e desaparición das feiras galegas tal e como eran ata hai 35 anos, cando os animais eran unha parte fundamental delas.
Ir a Rubián á Feira foi durante séculos unha obriga para os aldeáns se querían conseguir algo de diñeiro para sobrevivir: vender os ovos, as galiñas, os buchos, os porcos, os xamóns; mercar teas para facer roupa, queixo "castellano" ou bacallau en troques ou levar unha pesetiña para a casa pra manter os fillos.

Son moitos os postos que permanecen no tempo e que se poden ver a miúdo nas nosas feiras: ferramentas, salgados, cestería, antigüedades, froitas, etc. A esta feira, Outrora, engádenselle tradición de oficios e artesanías, xogos interxeneracionais e festa da escuma para os máis pequenos, e unha cita ineludible coa recreación dunha malla dos anos sesenta. 
Música, comida e folcklore poñen o broche a unha xornada anual de Feira Tradicional.

O son das Gaitas da Banda Municipal da localidade e a Banda de Música de Foz animaron a mañá  e a sesión vermout.
Xosé de Guntín acercou vehículos realizados coa reciclaxe de latas de bebidas, creacións que non pasaron desapercibidas entre o público asistente.
Un dos últimos anticuarios que exerce na contorna,  dende terras da Ferrería do Incio, trouxo a Outrora antigos pucheiros e pezas tradicionais para a venda.
A olería e o ferro contaron con dous mestres destas antigas disciplinas artesanais facendo as súas respectivas demostracións en vivo dun traballo que outrora foi indispensable para a supervivencia.

Un mestre canteiro, talladores de cristal e madeira, e un instrumentista  participaron asimesmo facendo os traballos  en vivo...

O tempo non rende nada en Outrora pese a desenvolverse ao longo de toda a xornada. De dez a unha, ollar os postos  de artesáns singulares, que ata aquí se acercan neste día,  mercar algo nos postos tradicionais, disfrutar do son producido pola banda de música  invitada e emocionarse vendo bailar tan ben aos cativos do concello a nosa danza tradicional.
Momentos nos que os artesáns explican os detalles dos seus traballos e as técnicas e ferramentas que usan pra facelos, intres que comparten cos nenos cos que fan pequenos obradoiros.

Logo dos obradorios que comezan as 16 horas, o momento máis esperado polos cativos é o de emborquillarse na escuma refrescándose cos amigos. Despois dun  bon cacho  mollándose e berrando de divertimento, mudan a roupa e dispoñense a xogar cos maiores aos xogos tradicionais interxeracionais ata as oito da tarde.