Valoración: 5 / 5
De onde ven o vento?
do onde ven o mar?
que funga en galego
e me canta ei retornar.
Ti que non poideches
teus ollos pousar
na terra partida
que te fixo emigrar.
Herexes campanarios
que te fan lembrar
a golpe de badaxo
golpe secular.
Terra que se erque
por riba do mar
por sempre en Galiza
escoito o teu cantar.
Benvidos galegos
da outra orela do mar.
Valoración: 5 / 5
Fume de leña mollada
e o son dos toxos que castañean
mentres o lume danza
sentado estou na Lareira.
Fora miúdo chovendo
arume a herba e a terra fresca
dentro cos meus pensamentos
do cor da noite na lareira.
Entre fumes e viños
Pensando estou na miña meiga
bruxa de ollos casteños
doce falar e zalameira.
Fume que cegas, meus ollos
sal ó vento e dílle a ela
que se meu ollar brila
non é do viño e que quero vela
Valoración: 5 / 5
Amarelo de Toxo
amarelo da xesta
amarelo mimosa
amarelo á sesta.
Dourado centeo
dourados viñedos
dourados dos chopos
dourados penedos.
Pendurado ao sol
sol amarelo
dourado millo
e a flor do grelo.
Dourado que ergue
en campo de gules
sangue que ferve
cara a ningures.
País do amarelo dourado
agochado verde recuncho
por séculos atesourado
na cunca dun furuncho
Xeste de doce fala
país dos mil ríos
país que non cala
ruxe o vento cos fríos.
Valoración: 5 / 5
Quén colgou do teu pescozo
o pitope que pendura?
Non foi Bieito, non
nin monxa dé crausura.
Ora e laboura!
e do falo bebes
pola noite a escuras
que de día non atreves.
Canecillo pecadento
Quén che dá o pan?
dálle o rabo contento
e fai coma o can.
E Bernardo, qué vergoña!
Tocan o xantar
Ti sopra e ladra
Lámbelle a mán
para que a abra.
Valoración: 5 / 5
¡Aii nena niño, niño nena!
Perto de Tí, na pola, quixen poúsar
Todo amor e a miña pena
e que escoitaras o meu cantar.
A dos ollos cor boliche
a que me vé sen me ollar
non seí que me pediches
que non cho poido dar.
Merlo non son
bubela Tampouco
Non veño que vou
non vivo no souto.
Escoita o vento o fungar
as follas o coñecen ben
doce as bica o pasar
E logo Tanto Me tén.
Bebo nas fontes
bebo no rio
vivo no monte
vivo no frío.
De mura en vide
de vide en mura
a Tua fermosura
aniñar me pide.
Todos me chaman o cuco o pasar
¡Ai nena do niño! se eu puidese quedar.
Valoración: 5 / 5
Esta é unha terra donde os camiños se esquencen de ser
Os lameiros acadan a percura do gando
E os arados fican esquencidos nas hortas
Eiquí os homes cotizan o carón dunha sombra
Lembrando, quizais, algunha historia anterga
Namentres os defuntos suman postos no camposanto
E cada ano son menos os que fican cos vivos
A Galiza rural da labranza, da vendima e da augardente
Dos lonxevos corvos na alambrada vella
E as cegoñas zancudas por tódalas veiras
Hoxe non ouvean os lobos no Outeiro
E o can que gardaba o gando
Perde o senso adormecido no chan das escaleiras
E a choiva asoma no val de Lemos
Sempre bendita, sempre esperada,
Como unha amante malquerida
Ni con ela, nin sen ela, fican ben os galegos
Ainda alumean as estrelas con forza nas aldeas
Algunas casas novas e moitas casas vellas,
As farolas as veces non prenden…
Hai cousas que son un luxo,
cando xa non queda xente
E pra dez igrexas ben vellas
un só crego, co digno esprito de ser
quen sostén a esperanza dos que nunca creeran
A Galiza das bagoas na choiva
Da neboa enfeitizada o encender e a adormecida
A do lusco e fusco, a do forno de leña,
A da vendima e a dos contos de meigas
A da recollida da herba e a da malla na eira
A Galiza que pranta e pranta arbores tardías
Para poder xubilarse, ou por si acaso.
A que fai a matanza do porco
Porque no quere morrer sen ela
A que presume de lacón, caldo e patacas
E adoece polo pulpo na cocina de leña
A Galiza do pan centeo cocido en forno de pedra
A Galiza da xente que traballou
Ata deslomar os osos
A Galicia heredada dos nosos antergos
O Pepe, a Anita, a Marisa, a Remedios,
O Manolo, a Maruja, a Rosa, o Manuel,
A Herminia, o Fernando, a Filomena,
O Javier, a Besita, o Paco…
A Galicia dos que ainda son
E a dos que tanto quixemos
